Πήγαινα θυμάμαι Τετάρτη δημοτικού όταν ένα μεσημέρι, μισή ώρα αφού είχαμε φάει, είπα «Μαμά να φάω κι άλλα γεμιστά;». «Μπα! Άνοιξε η όρεξή σου αγόρι μου;» είπε η μαμά μου. Και από τότε, αυτή η όρεξη δεν σταμάτησε ποτέ. Πεινούσα μονίμως και δεν αισθανόμουν ποτέ κορεσμό. Καθώς μεγάλωνα άρχισα να ξεφεύγω. Άρχισα να τρώω πολύ, πολλές φορές τη μέρα, χωρίς ωράριο, πλάνο και διατροφική αξία. Κάποια στιγμή στο Γυμνάσιο η ζυγαριά έδειξε 120. Σοκ! Τότε συνειδητοποίησα ότι κάτι πρέπει να κάνω. Θεωρούσα ότι το πρόβλημα ήταν σωματικό και εκεί προσπαθούσα να το καταπολεμήσω με ανορθόδοξους τρόπους.

Έτσι ξεκίνησα την πρώτη μου δίαιτα με ασιτία. Τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά. 50 κιλά σε τρεις μήνες σχεδόν. Με το που σταμάτησα, τα κιλά μπήκαν σε χρόνο ρεκόρ και ακόμα περισσότερα. Στη συνέχεια άρχισα να τρώω μέχρι να μην υπάρχει τίποτε άλλο και έκανα εμετό.

Με όλα αυτά το βάρος μου αυξήθηκε. Τώρα ήμουν 140 κιλά. Οι δίαιτες ήταν πλέον μόνιμα στη ζωή μου. Μετακόμισα σε άλλη πόλη λόγω δουλειάς και για πρώτη φορά έμεινα μόνος μου. Τότε ήταν που απέκτησα εντελώς αρρωστημένες συμπεριφορές, όπως το να τρώω ξαπλωμένος στο κρεβάτι, μπροστά στην τηλεόραση, στον υπολογιστή και πολύ αργά το βράδυ.

Πλέον ήμουν 160 κιλά. Αποφάσισα για πρώτη φορά να πάω σε διαιτολόγο και σε ένα χρόνο χάνω 35 κιλά. Με το που σταμάτησα τα έβαλα ξανά και φορτώθηκα κι άλλα. Τώρα ήμουν 177. Δεν πήγαινε άλλο ήμουν εγκλωβισμένος δεν μπορούσα να σταματήσω. Η μόνη μου έγνοια ήταν να αδυνατίσω και όσο το σκεφτόμουν, τόσο έτρωγα. Ζούσα μέσα στην παράνοια.

Τελικά η διέξοδος ήρθε με ένα χειρουργείο. Αποφάσισα να βάλω γαστρικό δακτύλιο και σε 1,5 χρόνο έχασα 61 κιλά. Παράλληλα όμως γνώρισα και έναν άλλο «φίλο» εκείνη την περίοδο, το ποτό. Το οποίο ήρθε να αντικαταστήσει το φαγητό. Δυστυχώς λίγο αργότερα έπρεπε να τον αφαιρέσω επειδή είχε μετακινηθεί από τη θέση του και μου προκαλούσε εμετούς.

Άρχισε η ζωή μου πλέον χωρίς τον δακτύλιο, χωρίς καμία απολύτως άμυνα απέναντι στο φαγητό. Οι παλιές συνήθειες ξαναγύρισαν. Δεν είχα κουράγιο να κάνω καμία δίαιτα. Εκτός από το φαγητό που ξαναγύρισε πολύ επιθετικά, είχα και το ποτό τώρα. Έκανα τεστ δυσανεξίας, πήγα σε ψυχολόγο, δοκίμασα και τον βιοσυντονισμό, τίποτα. Τίποτα δεν δουλεύει. Το μόνο που με νοιάζει είναι να τρώω. Πριν φάω ρωτάω αν έχει κι άλλο. Και την ώρα που τρώω σκέφτομαι τι θα φάω αργότερα. Η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο!

Άρχισα να αποκτώ πολλά νεύρα. Δεν ήθελα να βγαίνω έξω. Έγινα αντικοινωνικός, με έπιασε κατάθλιψη και έκλαιγα κρυφά τα βράδια μόνος μου. Δεν είχα τον έλεγχο της ζωής μου. Βρισκόμουν στη μέση μιας τρικυμίας. Πνιγόμουν! Γύρω μου υπήρχε ένα παχύ πέπλο ομίχλης που φοβόμουν να περάσω. Μία πλευρά του εαυτού μου εκλιπαρούσε για βοήθεια αλλά κανείς δεν άκουγε.

Το 2016 ζυγίστηκα ύστερα από έξι χρόνια το. Ήμουν πλέον 217. Απίστευτο δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό σ’ εμένα. Πήγα αμέσως σε διαιτολόγο με απίστευτη απόφαση και θέληση να τα αλλάξω όλα. Έχασα 35 κιλά σε 3 μήνες. Και μετά πάλι στα ίδια. Τα κιλά μπήκαν πάλι, η απόφαση και η θέληση πήγαν περίπατο. Μα τι άνθρωπος είμαι επιτέλους; Θα πεθάνω από το φαγητό και δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

Ήταν Οκτώβριος του 2018. Εκεί που βρισκόμουν στη μέση της τρικυμίας, μέσα από την ομίχλη με θεία παρέμβαση, ξεπρόβαλε ένα μικρό καραβάκι. Ήταν η είδηση για τους Ανώνυμους Υπερφάγους. Με όση δύναμη μου είχε απομείνει, πιάστηκα από αυτό το καραβάκι και είπα όπου με βγάλει. Πήρα αμέσως τηλέφωνο και πήγα στην ομάδα της Βέροιας. Άκουσα με προσοχή όλα τα μοιράσματα και μου δόθηκε η ευκαιρία να πω κι εγώ τον δικό μου πόνο. Ήταν η πρώτη φορά που αυτή η κραυγή βοήθειας που εξέπεμπα τόσα χρόνια, πήρε σάρκα και οστά. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι ήμουν ανάμεσα σε ανθρώπους που με καταλαβαίνουν.

Μετά το τέλος της συνάντησης, κατάλαβα τρία πράγματα. 1) Ότι είμαι άρρωστος 2) Ότι όλα θα διορθωθούν πολεμώντας μία μέρα τη φορά. 3) Ότι σ’ αυτόν τον αγώνα δεν θα είμαι μόνος. Εκείνο το βράδυ αποφάσισα να μην φάω και τα κατάφερα.

Την επόμενη μέρα η κραυγή βοήθειας που έβγαλα με το μοίρασμά μου εισακούστηκε και με πήραν από την ομάδα της Βέροιας και μου έδωσαν το τηλέφωνο από κάποιον που είχε χάσει πάρα πολλά κιλά με το πρόγραμμα. Αυτό το τηλεφώνημα μου άλλαξε τη ζωή. Ταυτιστήκαμε αμέσως. Απίστευτη κατανόηση, συμπόνοια και προθυμία για βοήθεια. Τότε έμαθα τι είναι οι κόκκινες τροφές, η αποχή, η ανάρρωση, τα βήματα και τα εργαλεία. Και κάπως έτσι βρήκα υποστηρικτή τη δεύτερη μέρα στο πρόγραμμα. Μετά από αυτή τη συνομιλία έμαθα κάτι ακόμα. Ότι δεν γίνεται να χάσω βάρος χωρίς να αλλάξω τις διατροφικές μου συνήθειες. Κάτι έπρεπε να θυσιάσω.

Ήρθε η ώρα να ανοίξω το μυαλό μου και να μάθω νέους τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματός μου και έτσι μπήκα σε αποχή εκείνο το βράδυ. Το «μία μέρα τη φορά», μετατράπηκε σε «ένα κόκκινο τη φορά», «ένα γεύμα τη φορά» και «ένα κιλό τη φορά».

Αναγνώρισα τις κόκκινες τροφές μου, οριοθέτησα τα γεύματά μου και αποφάσισα να κόψω τα τσιμπολογήματα. Και όλο αυτό το ονόμασα σχέδιο δράσης και δεσμεύτηκα σ’ αυτό. Σιγά σιγά με τον υποστηρικτή μου χτίσαμε και ένα πλάνο φαγητού. Εκείνος μου πρότεινε και εγώ άκουγα και μάθαινα και δοκίμαζα. Και κάπως έτσι το καραβάκι μου μέσα στην τρικυμία για πρώτη φορά μπήκε με αποφασιστικότητα στο βαθύ πέπλο της ομίχλης.

Ο μήνας που ακολούθησε ήταν απίστευτα δύσκολος. Ο παλιός μου εαυτός ήθελε να ξαναβγεί στην επιφάνεια κι εγώ από την άλλη πάλευα. Αλλά τώρα δεν πάλευα μόνος, είχα την ομάδα μου, είχα τον υποστηρικτή μου, είχα το σχέδιο δράσης μου και το πλάνο φαγητού μου. Τα βράδια έδινα επικές μάχες μπροστά στον καθρέφτη προσπαθώντας να διώξω τον κακό εαυτό μου. Και κάθε βράδυ έβγαινα νικητής. Και τελείωσε αυτός ο πρώτος μήνας και είδα ότι είχα χάσει ήδη 12 κιλά και ότι άρχισα να έχω κορεσμό. Κι έτσι η αποχή μου έγινε ισχυρή.

Τότε ξεκίνησα το πρώτο βήμα. Όταν ήρθε η ώρα να γράψω τις απαντήσεις, έχοντας ως γνώμονα την Ειλικρίνεια, ξαφνικά ξέσπασα σε κλάματα επειδή η Ειλικρίνειά μου, αφαίρεσε τις παρωπίδες που είχα τόσα χρόνια και με επανέφερε στα λογικά μου και είδα το πόσο πολύ έτρωγα και το πόσο κακό είχα κάνει στον εαυτό μου. Κάθε δάκρυ που έβγαζα, κουβαλούσε μέσα του και ένα κομμάτι από την αρρώστια μου. Την αισθανόμουν να βγαίνει από μέσα μου σιγά σιγά.

Μετά ήρθε και το δεύτερο βήμα της Ελπίδας και το τρίτο βήμα της Πίστης να πλαισιώσουν την Ειλικρίνεια και για πρώτη φορά άρχισα να πιστεύω ότι ναι όλο αυτό το υπερβολικό βάρος μπορεί να χαθεί μια και καλή. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η αποχή μου από ισχυρή έγινε σιδερένια. Και τότε συνειδητοποίησα ότι το καραβάκι μου είχε περάσει από το πέπλο της ομίχλης και ότι στην άλλη πλευρά υπήρχε λιακάδα και ήρεμα νερά. Ώστε αυτό βρισκόταν πίσω απ’ αυτή την ομίχλη όλα αυτά τα χρόνια. Η ΛΥΣΗ.

Δεν θα μείνω ποτέ ξανά ανοχύρωτος απέναντι στο φαγητό. Η δική μου αρρώστια δεν καταλαβαίνει από γιορτές, αργίες, χαρές ή λύπες. Καιροφυλακτεί για το πότε θα πάρω αυτή την πρώτη ψυχαναγκαστική μπουκιά για να πάρει ξανά τον έλεγχο.

Με την αρχή του νέου έτους αρχίζω να πηγαίνω και στην ομάδα των Ανδρών στη Θεσσαλονίκη. Νέες εμπειρίες, νέες ιδέες. Ακούω και μαθαίνω και δοκιμάζω. Κάπου στον Φεβρουάριο είχα πολύ δυνατό κορεσμό και αποφάσισα να μειώσω τα γεύματά μου σε δύο και είδα ότι τα κατάφερνα. Και ο χρόνος κυλούσε και τα κιλά συνέχιζαν και πέφτουν.

Κάπου εκεί άρχισα και την Υπηρεσία. Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω το πόσο σημαντικό ρόλο θα έπαιζε στην ανάρρωσή μου. Τώρα όμως μπορώ. Η αίσθηση ότι προσφέρεις κάτι, ότι ανήκεις κάπου σε κάνει ακόμα πιο δυνατό.

Άρχισα να έχω πλέον αυτή την αξιοπρέπεια της επιλογής στο τι θα φάω, στο πότε θα το φάω και πώς θα το φάω. Άρχισα να αποκτώ σοφία και να γνωρίζω πλέον τη διαφορά στο τι είναι καλό για μένα. Άρχισα να προσαρμόζομαι στις απρόβλεπτες καταστάσεις. Εκπαίδευσα τους δικούς μου ανθρώπους στο να κατανοήσουν το πρόβλημα που έχω με το φαγητό. Και κάπως έτσι η αποχή μου από σιδερένια έγινε ατσάλινη. Και ο χρόνος κυλούσε και τα κιλά συνέχιζαν να πέφτουν.

Παράλληλα τα οφέλη του προγράμματος άρχισαν να φαίνονται και στην ζωή μου. Σιγά σιγά άρχισαν να μου λένε ότι δεν είχα πια νεύρα, δεν είχα θυμό, ότι ήμουν πιο προσιτός και ευχάριστος.

Στο πρόγραμμα έμαθα ότι δεν πρέπει να λέω ευχαριστώ για το δώρο που έλαβα. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να μην εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στη σύζυγό μου, που ανέχτηκε την άρρωστη συμπεριφορά μου όλα αυτά τα χρόνια, στην αδερφή μου που ποτέ δεν μ’ εγκατέλειψε και πάντα μου θύμιζε διακριτικά ότι κάτι πρέπει να κάνω για το πρόβλημά μου, στα μέλη της ομάδας της Βέροιας και των Ανδρών της Θεσσαλονίκης. Τα περισσότερα όμως τα οφείλω στον υποστηρικτή μου. Ο οποίος εκτός από υποστηρικτής, ήταν και συνεχίζει να είναι και δάσκαλος. Μου εξηγούσε τη σημασία της κάθε τροφής και γιατί έπρεπε να την επιλέξω ή όχι κι εγώ άκουγα και μάθαινα και δοκίμαζα.

Έμαθα πλέον να είμαι συνεπής στον εαυτό μου και τον αγαπάω και να τον φροντίζω. Έχω συμφιλιωθεί πλέον με την ιδέα ότι κάποιες τροφές δεν θα τις ξαναφάω και δεν έχω πρόβλημα μ’ αυτό. Αυτός ο τρόπος δουλεύει για μένα, αυτόν θα ακολουθήσω.

Πλέον στο καραβάκι μου κάνω κουμάντο εγώ και εκτός από τον έλεγχο του φαγητού έχω και τον έλεγχο της ζωής μου. Και είδα ότι εδώ στα ήρεμα νερά είναι ωραία και αποφάσισα να ρίξω άγκυρα.

Ποια θα είναι η σχέση μου με το φαγητό στο μέλλον δεν ξέρω. Αυτό όμως που μπορώ να εγγυηθώ στον εαυτό μου για σήμερα μόνο, είναι ότι θα κρατήσω την αποχή μου ως το βράδυ. Αύριο βλέπουμε.

Κλείνοντας θέλω να πω ότι στο πρόγραμμα άπλωσα και ένωσα τα χέρια μου με τα δικά σας και όντως βρήκα αγάπη και κατανόηση μεγαλύτερη και από τα πιο τρελά μου όνειρα. Αλλά εκτός από αγάπη και κατανόηση είδα και αποτελέσματα πέρα και από τα πιο τρελά μου όνειρα. Σε λίγες μέρες κλείνω 14 μήνες στο πρόγραμμα και έχω πετύχει απώλεια βάρους 79 κιλών. Τώρα ξέρω ότι το σωματικό ταξίδι κάποια στιγμή θα σταματήσει. Το πνευματικό όμως θα συνεχιστεί για μια ζωή.

Σας ευχαριστώ όλους που είστε εδώ για μένα.