Τσιμπολογούσα ασταμάτητα. Ζούσα μόνο για να τρώω.
Οι μέρες κυλούσαν μέσα στη θλίψη και στο φαγητό. Ζούσα χωρίς ελπίδα. Φοβόμουνα ότι θα πέθαινα από το πoλύ φαγητό.
Χάρη στους Α.Υ. άρχισα να ζω και να απολαμβάνω τη ζωή μου κάθε μέρα και καλύτερα. Οι μαύρες μέρες γίνανε λιγότερες.