Είμαι ψυχαναγκαστική με το φαγητό και βουλιμική Από μικρή είχα προβληματική σχέση με το φαγητό. Η μητέρα μου έκρυβε τα γλυκά στο σπίτι για να μην τα φάω. Εγώ όμως, τα έβρισκα και έτρωγα όλο το βάζω. Δεν μπορούσα να σταματήσω. Όσο μεγάλωνα έτρωγα ψυχαναγκαστικά και μετά προσπαθούσα να χάσω κιλά. Επί 20 χρόνια, ανεξάρτητα από ό,τι έτρωγα που μπορεί να ήταν και ένα μαρούλι γιατί έκανα και εξαντλητικές δίαιτες, κάθε μέρα κατανάλωνα έξι κουταλάκια καθαρτικού, όταν η συνιστώμενη ημερήσια δόση ήταν μισό κουταλάκι. Όλη έγνοια μου αυτά τα χρόνια, ήταν τι θα φάω και πως θα το χάσω, 24 ώρες το 24ωρο αυτή ήταν η σκέψη μου. Απορώ το πώς σπούδασα και δούλεψα. Όλες οι αναμνήσεις μου στη ζωή μου είχαν να κάνουν με το βάρος μου.
Όταν τα πράγματα πήγαιναν καλά, έχανα 20 κιλά, όταν πήγαιναν άσχημα, έπαιρνα 20 με 30 κιλά. Το πρόγραμμα ήταν σωτήριο για εμένα, αλλιώς το φαρμακείο θα ήταν το δεύτερο σπίτι μου και τα αντικαταθλιπτικά οι καραμέλες μου. Η επαφή μου με τους Ανώνυμους Υπερφάγους, ήρθε μέσω ενός άρθρου σε περιοδικό. Το είχα στο συρτάρι μου και επί ένα χρόνο διάβαζα το κείμενο και αναρωτιόμουν, εάν είμαι και εγώ έτσι. Ώσπου έφτασα στον πάτο του βαρελιού, τον Απρίλιο του 2006 και πήρα την απόφαση να επισκεφθώ την ομάδα. Εκεί βρήκα πως ανήκω κάπου, διότι ανακάλυψα ότι αυτά που είχα περάσει, τα έχουν βιώσει και άλλοι. Εκεί κατάλαβα ότι θέλω να ζω, έμαθα τα συναισθήματα μου και πώς να τα διαχειρίζομαι και πως δεν χρειάζεται να καταφεύγω στο φαγητό για να λύσω τα προβλήματα μου.
Πλέον είμαι καλύτερη μητέρα, καλύτερη σύντροφος, καλύτερη πολίτης στην κοινωνία.