Το 2010 κουβαλούσα έναν άλλο άνθρωπο πάνω μου και τότε είπα πως δεν αλλάξω θα πεθάνω. Όταν βρήκα το πρόγραμμα και έμαθα ότι ήταν πνευματικό στην αρχή ήμουν αρνητική γιατί είμαι αναγνωστικίστρια. Οι άνθρωποι από το πρόγραμμα μου είπαν «έλα, να δεις» και μετά από προβληματισμό τελικά πήγα. Από μικρή είχα αδυναμία να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου και δεν γνώριζα να βάζω όρια, μπορούσα να φάω όλο το φαγητό από το ταψί ή την κατσαρόλα. Έτρωγα τα πάντα και έπινα. Κρύωνα και έτρωγα αντί να βάλω ένα ρούχο πάνω μου, δίψαγα και αντί να πιω νερό, έτρωγα. Έμαθα στο σπίτι μου όπου μεγάλωσα, η αγάπη να εκδηλώνεται μέσα από το φαγητό. Η μητέρα μου αντί να με πάρει αγκαλιά, μου έφτιαχνε φαγητά. Πάντα έδειχνα ως υπαίτιους τους άλλους. Σκεφτόμουν πως αν αλλάξει ο άνδρας μου και ο γιος μου, θα αλλάξω και εγώ. Όλα αυτά άλλαξαν με το πρόγραμμα. Τα 12 βήματα ήταν ένα μονοπάτι για να γνωρίσω τον εαυτό μου.
Το πρόγραμμα με βοήθησε όχι μόνο με το φαγητό, αλλά και με το αλκοόλ με το οποίο είχα επίσης πρόβλημα. Σήμερα είμαι τόσο ευγνώμων διότι έμαθα τα ελαττώματα μου και πώς να τα αντιμετωπίσω και χαίρομαι που είμαι υγιής και είμαι χαρούμενη, ελεύθερη και ευτυχισμένη από τη ζωή μου, μέσα από αυτά που έμαθα από τους Α.Υ. και την υποστήριξη που έλαβα.