Το 2010 κουβαλούσα έναν άλλο άνθρωπο πάνω μου και τότε είπα πως δεν αλλάξω θα πεθάνω. Όταν βρήκα το πρόγραμμα και έμαθα ότι ήταν πνευματικό στην αρχή ήμουν αρνητική γιατί είμαι αναγνωστικίστρια. Οι άνθρωποι από το πρόγραμμα μου είπαν «έλα, να δεις» και μετά από προβληματισμό τελικά πήγα. Από μικρή είχα αδυναμία να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου και δεν γνώριζα να βάζω όρια, μπορούσα να φάω όλο το φαγητό από το ταψί ή την κατσαρόλα. Έτρωγα τα πάντα και έπινα. Κρύωνα και έτρωγα αντί να βάλω ένα ρούχο πάνω μου, δίψαγα και αντί να πιω νερό, έτρωγα. Έμαθα στο σπίτι μου όπου μεγάλωσα, η αγάπη να εκδηλώνεται μέσα από το φαγητό. Η μητέρα μου αντί να με πάρει αγκαλιά, μου έφτιαχνε φαγητά. Πάντα έδειχνα ως υπαίτιους τους άλλους. Σκεφτόμουν πως αν αλλάξει ο άνδρας μου και ο γιος μου, θα αλλάξω και εγώ. Όλα αυτά άλλαξαν με το πρόγραμμα. Τα 12 βήματα ήταν ένα μονοπάτι για να γνωρίσω τον εαυτό μου.
Το πρόγραμμα με βοήθησε όχι μόνο με το φαγητό, αλλά και με το αλκοόλ με το οποίο είχα επίσης πρόβλημα. Σήμερα είμαι τόσο ευγνώμων διότι έμαθα τα ελαττώματα μου και πώς να τα αντιμετωπίσω και χαίρομαι που είμαι υγιής και είμαι χαρούμενη, ελεύθερη και ευτυχισμένη από τη ζωή μου, μέσα από αυτά που έμαθα από τους Α.Υ. και την υποστήριξη που έλαβα.
Είμαι ψυχαναγκαστική με το φαγητό και βουλιμική Από μικρή είχα προβληματική σχέση με το φαγητό. Η μητέρα μου έκρυβε τα γλυκά στο σπίτι για να μην τα φάω. Εγώ όμως, τα έβρισκα και έτρωγα όλο το βάζω. Δεν μπορούσα να σταματήσω. Όσο μεγάλωνα έτρωγα ψυχαναγκαστικά και μετά προσπαθούσα να χάσω κιλά. Επί 20 χρόνια, ανεξάρτητα από ό,τι έτρωγα που μπορεί να ήταν και ένα μαρούλι γιατί έκανα και εξαντλητικές δίαιτες, κάθε μέρα κατανάλωνα έξι κουταλάκια καθαρτικού, όταν η συνιστώμενη ημερήσια δόση ήταν μισό κουταλάκι. Όλη έγνοια μου αυτά τα χρόνια, ήταν τι θα φάω και πως θα το χάσω, 24 ώρες το 24ωρο αυτή ήταν η σκέψη μου. Απορώ το πώς σπούδασα και δούλεψα. Όλες οι αναμνήσεις μου στη ζωή μου είχαν να κάνουν με το βάρος μου.
Όταν τα πράγματα πήγαιναν καλά, έχανα 20 κιλά, όταν πήγαιναν άσχημα, έπαιρνα 20 με 30 κιλά. Το πρόγραμμα ήταν σωτήριο για εμένα, αλλιώς το φαρμακείο θα ήταν το δεύτερο σπίτι μου και τα αντικαταθλιπτικά οι καραμέλες μου. Η επαφή μου με τους Ανώνυμους Υπερφάγους, ήρθε μέσω ενός άρθρου σε περιοδικό. Το είχα στο συρτάρι μου και επί ένα χρόνο διάβαζα το κείμενο και αναρωτιόμουν, εάν είμαι και εγώ έτσι. Ώσπου έφτασα στον πάτο του βαρελιού, τον Απρίλιο του 2006 και πήρα την απόφαση να επισκεφθώ την ομάδα. Εκεί βρήκα πως ανήκω κάπου, διότι ανακάλυψα ότι αυτά που είχα περάσει, τα έχουν βιώσει και άλλοι. Εκεί κατάλαβα ότι θέλω να ζω, έμαθα τα συναισθήματα μου και πώς να τα διαχειρίζομαι και πως δεν χρειάζεται να καταφεύγω στο φαγητό για να λύσω τα προβλήματα μου.
Πλέον είμαι καλύτερη μητέρα, καλύτερη σύντροφος, καλύτερη πολίτης στην κοινωνία.
Από μικρή είχα πρόβλημα με το φαγητό, δεν μπορούσα να αντισταθώ σε ό,τι μου άρεσε και μου άρεσαν όλα. Μετά από δίαιτες, γιατρούς και ινστιτούτα ομορφιάς, έμαθα για τους Ανώνυμους Υπερφάγους, από ένα άλλο μέλος. Τους πρώτους έξι μήνες του προγράμματος έχασα 20 κιλά και τα επόμενα 13 χρόνια παραμένω σε υγιές βάρος. Μου έτυχε να μου συμβούν πράγματα στη ζωή μου και ευχάριστα και δυσάρεστα, όπως σε όλους. Όλα αυτά τα αντιμετώπισα χωρίς να χρειαστεί να καταφύγω στο φαγητό και να τρώω ψυχαναγκαστικά.
Οι άνδρες δηλώνουμε δυσκολότερα ανίσχυροι και έτσι δεν ζητάμε εύκολα βοήθεια. Η κοινωνία δεν ευνοεί να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, θεωρείται αδυναμία για τους άνδρες. Από την εφηβεία μου είχα πρόβλημα με το βάρος μου. Από τα 14 ξεκίνησα δίαιτες, η πρώτη που έκανα ήταν με ένα σιρόπι και ένα πιπέρι, το έτρωγα για μια εβδομάδα ή μια εβδομάδα έπινα μόνο νερό. Το μόνο που κατάφερα ήταν να μην πάρω άλλο ύψος, έχω το ύψος που είχα όταν ήμουν έφηβος. Και όταν μετά τις δίαιτες έτρωγα, ύστερα τιμωρούσα τον εαυτό μου, με αποτέλεσμα το βάρος μου να αυξομειώνεται. Δεν είχα μέτρο στο φαγητό. Εάν μου άρεσε ένα γλυκό, δεν μπορούσα να σταματήσω εάν δεν έτρωγα όλο το κουτί με τα γλυκά, εάν μου άρεσε ένα φαγητό έπρεπε να το φάω όλο. Είχα αλκοολική συμπεριφορά με το φαγητό.
Έφτασα να παραιτηθώ από τη δουλειά μου, που είχε έμμεση σχέση με το φαγητό. Το πρόγραμμα το 2005 το έμαθα, μετά από μια μεγάλη δίαιτα στα 35 μου είχα χάσει 30 κιλά. Το τηλέφωνο των Ανώνυμων Υπερφάγων, το είχα στο κινητό μου για ένα χρόνο, αλλά δεν έπαιρνα την απόφαση. Ώσπου κατάλαβα ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση και αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια. Στα έξι χρόνια που είμαι στην ομάδα, άλλαξαν στη ζωή μου πάρα πολλά. Στα πέντε πρώτα χρόνια, προσπάθησαν να προσαρμόσω το πρόγραμμα στα μέτρα μου, να το κάνω πιο εύκολο, να το κάνω να μοιάζει σε δίαιτα, κάτι που φυσικά δεν απέδωσε. Τον τελευταίο χρόνο, όμως κατάλαβα ότι το πρόγραμμα λειτουργεί όπως είναι. Πρέπει να φτάσεις στον πάτο, να δηλώσεις ανίσχυρος και να δουλέψεις μέσα σου, σε όλα τα επίπεδα.
Για εμένα το πρόγραμμα των Α.Υ. είναι η μόνη λύση. Η αδελφότητα με στηρίζει και μέσα από αυτή βρίσκω δύναμη κάθε ημέρα για να αντιμετωπίσω το πρόβλημα με το φαγητό.
Γεια σας. Είμαι ο Γιάννης, η Μαρία, ο Θωμάς, ο Πέτρος, η Ελένη, η Αφροδίτη, ο Νίκος, η…. και είμαι ψυχαναγκαστικός/η υπερφάγος. Είμαι άνδρας, γυναίκα. Είμαι ετεροφυλόφιλος/η, ομοφυλόφιλος/η, αμφίφυλος/η. Είμαι μία ανθρώπινη ύπαρξη. στην οποίο το πολύ φαγητό και το λίγο φαγητό παίζει τον κεντρικό ρόλο στη ζωή μου. Δηλαδή, στο κέντρο της ζωής μου το πολύ ή λίγο φαγητό και γύρω από το φαγητό σαν το παιδικό τρενάκι εγώ να γυρίζω και να γυρίζω, χωρίς να μπορώ να ελευθερωθώ από τη μέγκενη αυτή.
Ένας μαγνήτης τεράστιος το φαγητό που δεν μπορώ να του ξεφύγω. Καταδίκασα τον εαυτό μου να γυρίζω γύρω-γύρω και το τέλος σε κατάσταση ύπνωσης να πέφτω με δύναμη επάνω στο μαγνήτη. Να γίνομαι ένα σώμα, μία ψυχή με το δυνάστη μου το φαγητό. Εξαιτίας του εθισμού μου αυτού καταστρέφω την ύπαρξή μου. Καταστρέφω τη ζωής μου, πονώ την ψυχή μου. Είμαι 65 ετών, 45 ετών, 55 ετών, 75 ετών, 25 ετών, 15 ετών……… Χωρίς Θεό, χωρίς σκοπό. Μόνο φαγητό, φαγητό, φαγητό. Οδηγώ και τρώω. Κάθομαι και τρώω. Τριγυρίζω στους δρόμους και τρώω. Σκέφτομαι και τρώω. Με το ένα χέρι δουλεύω και το άλλο τρώω. Κοιμάμαι και ονειρεύομαι ότι τρώω. Χαίρομαι και τρώω. Πενθώ, κλαίω και τρώω. Εξοργίζομαι, θυμώνω και τρώω. Κουράζομαι και τρώω……
Περπατώ ή μάλλον σέρνομαι κουτσαίνοντας στο δρόμο. Με τα δύο μου χέρια γεμάτα φαγητό. Το στόμα μου μπουκωμένο με φαγητό. Το σακίδιο που έχω στην πλάτη μου είναι φίσκα στο φαγητό. Το θέλω για την υπόλοιπη μέρα μου. Όταν φτάσω στο λαγούμι μου (σπίτι μου) θέλω να χορτάσω τη χοάνη (στόμα μου) με πάρα πολύ φαγητό.
Σέρνοντας το τεράστιο σώμα μου σε ένα σταυροδρόμι, κάνω δεξιά. Ο δρόμος είναι κλειστός με μία κόκκινη πλαστική κορδέλα. ¨Ένα αυτοκίνητο της πυροσβεστικής είναι σταματημένο, με το γερανό του υψωμένο στον τρίτο όροφο μία πολυκατοικίας. Κατεβάζει αργά αργά έναν πλαστικό σάκο κρεμασμένο από το γάντζο, σαν έναν τεράστιο γιγάντιο αυγό, περίπου 200 κιλών. Σταματώ με περιέργεια, κοιτάζω και σκέφτομαι “Κοίτα να δεις, τώρα η πυροσβεστική κάνει τις μεταφορές”. Στο δρόμο δεν υπάρχει ψυχή. Μόνο οι πυροσβέστες. “Μα που είναι οι ιδιοκτήτες; αναρωτιέμαι”. Πλησιάζω με γεμάτο στόμα και ρωτάω έναν πυροσβέστη τι μεταφέρουν με το γερανό. Ο πυροσβέστης, καπνίζοντας αδιάφορα και βαριεστημένα, μου λέει ότι κατεβάζουν μία γυναίκα 300 κιλών. Πέθανε μία μία εβδομάδα αλλά τώρα το κατάλαβαν οι ένοικοι της πολυκατοικίας γιατί άρχισε να μυρίζει. Πετά το τσιγάρο του στο δρόμο , το σβήνει με τη μύτη του παπουτσιού του , βγάζει μία τσίχλα από την τσέπη του και αρχίζει να μασά αδιάφορα. Ο σάκος με τη γυναίκα είναι τώρα στη ρεμούλκα του πυροσβεστικού. Το αυτοκίνητο ξεκινά με μικρή ταχύτητα στην αρχή και μετά επιταχύνει. Σε ένα λεπτό η γυναίκα και ο γερανός είναι μία μικρή κουκκίδα στο βάθος του δρόμου.
Εγώ στέκομαι στήλη άλατος, σε κατάσταση σοκ. Δίπλα μου περνάει ένα αυτοκίνητο κορνάροντας μου να κάνω στην άκρη. Από το αυτοκίνητο ακούγεται η φωνή της Άλκηστης Πρωτοψάλτη “Μη με πας απ’ το σπίτι, τ ακούς στο Θεό να με πας…” Αυτόματα αρχίζω να έχω επαφή με την πραγματικότητα. Με λούζει κρύος ιδρώτας. “Η γυναίκα! Η γυναίκα! Πού πάει; Πού την πάνε τη γυναίκα;” τραυλίζω κλαίγοντας. Δεν γνωρίζω ποια είναι,πώς τη λένε. Όμως η ψυχή μου σχίζεται σε εκατομμύρια κομμάτια. Πονώ, λυπάμαι, φοβάμαι, κλαίω. Για εμένα τη λένε Γιασεμί. Τώρα δεν υποφέρει πια. Είναι μαζί με τους αγγέλους στον Κήπο του Θεού και φροντίζει τα αιγοκλήματα και τα γιασεμιά του. “Καλό ταξίδι Γιασεμί μου. Σε αγαπώ.”
Στη μέση του δρόμου στέκομαι μες το σακίδιο στην πλάτη. Το βγάζω από την πλάτη μου. Παίρνω το πορτοφόλι μου, τα κλειδιά και το κινητό μου. Το αφήνω στην άκρη του δρόμου. Σέρνω τα βήματά μου στον ιερό των Ανώνυμων Υπερφάγων. Άλλωστε δεν έχω πού αλλού να πάω. Βλέπετε είμαι ένας/μία Ανώνυμος / Ανώνυμη Υπερφάγος σε σοβαρή υποτροπή, τη χειρότερη στη ζωή μου, που μόλις άρχισα να αναρρώνω με τη χάρη του Θεού.
Είμαι ψυχαναγκαστική υπερφάγος και μανούλα (ο σημαντικότερος ρόλος της ζωής μου με διαφορά)…Έτσι λοιπόν, 10 μήνες μετά την πρώτη, ευλογημένη, εκείνη μέρα που τα βήματά μου οδηγήθηκαν από την Ανώτερή μου Δύναμη κοντά σας, ζήτησα απο τον δεκατετράχρονο γιο μου να μου γράψει με δυο λόγια πώς εκείνος αντιλαμβάνεται το “πριν τους ΑΥ ” και το ” μετά τους ΑΥ” της μαμάς του.
Ως αγόρι και ως έφηβος που σέβεται τον εαυτό του, έγραψε τα εξής επιγραμματικά:
Πώς να κρυφτείς απ τα παιδιά….έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα….
Το μόνο που θα συμπληρώσω εγώ, είναι ότι είμαι εξαιρετικά ευγνώμων που μπήκα στην παρέα σας και εισπράττω σε καθημερινή βάση την αγάπη σας και την αγκαλιά σας, γιατί μόνη μου είμαι αδύναμη…απέναντι στις δυσκολίες της ζωής , που με μαθηματική ακριβεια με οδηγούσαν στο φαγητό. Κι επειδή -έτσι κι αλλιώς- δεν είχα ποτέ καλή σχέση με τα μαθηματικά, τώρα ξέρω ότι έχω επιλογή…να διαχειριστώ τις υποθέσεις της ζωής μου χωρίς επιπλέον φαγητό….
ΜΟΝΟ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΗ ΦΟΡΑ.
Σας αγαπώ!
